اشعار

قسم به غربت خاكی كه فوق تفسیر است            هـوای شعـر برای بقـیع دلـگـیر است

نفس كـشیدن بین غـبارها سخت است            سرودن از حرم بی مزارها سخت است

چگـونه شعر بگـوید دلی كه می‌گـیرد            الا بـقـیـع! چـرا شـاعـرت نـمی‌مـیـرد

قـرار نیست تو را بی‌سـبب بهـانه كنم            ولی بگـو كه دلـم را كجـا روانـه كـنم

كبوتری كه در این خانه لانه داشته است            در آسـتـان رضـا آشـیـانه داشـته است

چگونه باخبر از آن سرای درد و غم است            دلش خوش است كه نامش كبوتر حرم است

بقـیع، سامره و كـربـلا و مشهد نیست            در این سرا خبری از رواق و گنبد نیست

بقـیع مثل نجـف نیست تا كه مهـمانش            بـه راحـتـی بـنـشـیـنـد مـیـان ایـوانـش

ولی بقـیع، بهـشـتی‌ست با چهار مزار            بـقـیع مـژدۀ سـالی‌ست با چـهـار بهار

چهار مظهر غـربت، چهار تن مظلوم            چهار قبر غـریب از چهارده معصوم

فقط میان بقـیع است این قـرار و تمام            به یك سـلام شـوی زائـر چـهـار امـام

ولی نه، آه دلـم نـاتـمـام مـانـده هـنـوز            به سینه حسرت عرض سلام مانده هنوز

سلام از عمقِ دلِ دیده‌ای كه پُر ابر است            به مادری كه بدون حرم، نه بی قبر است

اگر سلام تو آتش به سینه‌ات افروخت            از آن دری‌ست كه روزی میان آتش سوخت

مرا ببخـش! نمی‌خـواهم آتـشـت بـزنم            چگونه گویم از آن روز، خاك بر دهنم

ز هرُم شعلۀ در، یاس را كه پژمردند            در آن هجوم، علی را به ریسمان بردند

میـان تـلـخـی آن صـحـنـۀ غـبـار آلـود            شكـست قـامت مرد و مدینه شاهد بود

از آن غروب غم‌انگیر چند سال گذشت            كه باز خاطرۀ كوچه از خـیال گذشت

مدیـنه هـمدم انـدوه دودمـان عـلی‌ست            و باز شاهد مردی ز خاندان علی‌ست

كـه بـاز آمــده آتــش در آســتــانــۀ او            هزار شكـر كه محسن نداشت خانۀ او

رسـیـده‌انـد كه از بـاغ، لالـه را ببرند            امـام صـادق هـفـتـاد سـالـه را بـبـرنـد

تصورش چقدر سخت می‌شود ای وای            بزرگ طایفه در كوچه می‌دود ای وای

میان سـینۀ او روضـۀ مـدینه به‌ پاست            طنین روضه‌اش از «وای مادرش» پیداست

عـزیز فـاطـمـه را بی اراده می‌بـردند            هـمه سـواره و او را پـیـاده می‌بـردند

دوید و از نفس افـتاد پـشت آن مركب            دوید و از نفـس افـتـاد گـفـت یا زینب

اگرچه رفت ولی قـامـتش خـمیده نبود            به نی مقـابل چـشـمش سَر بُـریده نبود

اگرچه رفت ولی سلسله به شانه نداشت            به جای جای تنـش رد تازیـانه نداشت

دل را هماره حال و هوای بقیع توست            انگـار پـشـت پـنـجـره‌های بقـیع توست

دور بـقـیع تو ز چه دیـوار می‌کـشـند؟            ملک وجود، صحن و سرای بقیع توست

شیعه نفس که می‌کشد از عمق جان خود            گـویی نـسـیـم روح‌فـزای بـقـیع توست

بر پـادشـاهـی دو جـهـان نـاز می‌کـنـد            آن دل‌شکـسـته‌ای که گدای بقیع توست

غـم نیست گر بنای مزارت خراب شد            در هر دل شکـسـته بـنـای بقـیع توست

در مـروه و صفـا همه گـفـتـیم یا حسن            ما را اگر صفاست صفـای بقیع توست

ما کـیـسـتـیم تا به حـریـم تو رو نـهـیـم            جـبریل، سرشکـسـتـۀ پـای بقیع توست

یک خشت از مزار تو را هم نمی‌دهیم            صد باغ خـلد کم به جزای بقیع توست

اذن دخـول تـربت تو نام فـاطـمه است            آوای یا حـسـیـن، دعـای بـقـیـع توست

بردار سر ز خاک و بگـو قـبر فـاطمه            ای خـفـته در بقیع! کجای بقیع توست؟

هر شب کـبـوتـر دل ما زائـر شماست            هر جا رویم حال و هـوای بقیع توست

گردون کتاب صبر تو را بوسه می‌زند            «میثم» ز دور قبر تو را بوسه می‌زند

ما نمی‌بـیـنـیم اما چارتا گـنبد که هست            تا بلندای فلک، نوری از این مرقد که هست

ما نـمی‌بـیـنـیـم اما قـامـت گـلـدسـتـه‌هـا            مطمئناً با ستون آسمان هم قد که هست

ما ضریحی را نمی‌بینیم اما شک نکن            دردمندی که شفا از دوست می‌خواهد که هست

یا کریم از مهر تو گردد کبوتر، "یاکریم"            پس میان بال‌ها قطعاً وبالی بد که هست

مهربانی تو هرگز نیست کتمان کردنی            ردِ‌ دستِ تو به سینه جای دستِ‌رد که هست

جای ما خالی‌ست اما بر نسیمی از خیال            یک دل بی‌تاب که سوی تو می‌آید که هست

صحن‌ها خاکی‌ست اما آسمان‌ها شاهدند            چشم‌هایی که برایت خوب می‌بارد که هست

بوی باران بهـشت آمد، دلـم را باد برد            هرچه باداباد، سهمم گریۀ بی‌حد که هست

از خـراب‌آباد می‌آیم به سوی این حرم            این حرم قطعاً برایم بهترین مقصد که هست

کربلا شب‌های جمعه میزبان فاطمه‌ست            هر دوشنبه، او به یاد بچۀ ارشد که هست

پس به جای زائرانی که کنارت نیستند            مادری که عاشقانه دوستت دارد که هست

فاطمه ثابت کند در این حرم از غربتت            هیچکس حتی نباشد، عشق، صددرصد که هست

نیست بُعـد منزل اما جای ایـوان حسن            پنجره فولاد و سقاخانۀ مشهد که هست

در درون سـیـنه آیـات خـدا دارد بقـیع            گنج‏‌های معنوی از مصطفی دارد بقیع

ظاهراً خاموش می‌باشد به نزد مردمان            لیک در دل نـالـۀ واغـربـتـا دارد بقیع

زائرش‌ را با نگاهی میهمان سازد کریم            آری، آری؛ چون امام مجتبی دارد بقیع

هم‌چو زین العابدین، مولا علیّ بن الحسین            یـادگـاری از شـهـید کـربـلا دارد بقـیع

یا که هم‌چون حضرت باقر، دُر دریای علم            بر قـلوب اهل دانـش مـقـتـدا دارد بقیع

یا که هم‌چون حضرت صادق، رئیس فقه و دین            در برش گنجینۀ صدق و صفا دارد بقیع

نیست گرچه تربت زهرای اطهر، آشکار            لیک رنگ و بویی از خیرالنّسا دارد بقیع

مـرقـد امّ الـبـنـیـن و فـاطـمه بـنت اسد            دسته‌های گل ز اشک چشم ما دارد بقیع

بـاران غـم مـی‌بـارد از چـشـم تـر من            خون می‌چکد از چشمه‌های کوثر من

هـر شـب سـر سـجـاده “آه” آشـنـایــی            رد می‌شود از کـوچه‌های حـنجـر من

بوی بقیع و بوی خاک و بوی غـربت            پـیـچـیـده بـیـن بـرگ‌هـای دفـتــر مـن

از غـربـت آئـیـنـه‌هــا آتــش گــرفــتـم            حتی نمـانـده چـیزی از خاکـسـتـر من

ای کاش زائر، نه، کبوتر بودم امروز            تا لااقـل یک سـایــبان می‌شد، پـر من

حتی مـجـال گـریـۀ کـوتـاه هـم نیـست            از بس نگـهـبان ریخته دور و بـر من

هُـل داد پـیـش چـشـم‌هـایـم مــادرم را            آوار شـد انـگــار دنــیـا بـر ســر مـن

یک لحظه داغ کوچه را احساس کردم            روی زمـیـن افـتـاد وقـتـی مــادر مـن

کاش همچون لاله سوزم در بیابان بقیع            تا شبانگـاهى شـوم شمع فـروزان بقیع

کاش سوى مکه تازد کاروان عمر من            تا کنم بیتوته یک شب در شبستان بقیع

کاش همچون پرتو خورشید در هر بامداد            اوفـتم بر خـاک قـبرسـتـان ویران بقیع

آرزو دارم بمـانم زنـده و با سوز حال            در بغل گیرم چو جان، قبر امامان بقیع

آرزو دارم بـبـیـنـم با دو چـشم اشکبار            جاى فرزندان زهرا را به دامـان بقـیع

آرزو دارم بـیـفـتـم بـر قـبـور پـاکـشان            تا که گردم حایل خورشید سوزان بقیع

آرزو دارم که اندر خدمت صاحب زمان            قـبر زهـرا را ببـوسم در بـیـابـان بقیع

آرزو دارم که همچون گوهر غلطان اشک            از ارادت رخ نهم بر خاک ایوان بقیع

اندر آنجا خفته چون قربانـیان راه حق            اى مـؤیـد جـان عـالـم بـاد قـربان بقیع

هـستـیـم ما گـدای امـامـان بی‌حـرم            پـایـنـده از دعـای امـامـان بی‌حـرم

شـوق کـبـوتر دل ما شـیـعـیان شده            پـرواز در هـوای امـامـان بی‌حـرم

شکر خدا که روزیِ خود را گرفته‌ایم            از سـفـرۀ عـطـای امامـان بی‌حـرم

پُـر می‌شود ز هـیـزم دوزخ مسلـماً            قلبی که نیست جای امامان بی‌حرم

ما از حساب روز قیامت رها شویم            بـا یک نـخ عـبـای امامـان بی‌حـرم

شد منصب حقیقی هر شیعه نوکر و            گـریـه‌کـنِ عـزای امـامـان بی‌حـرم

اینان شهید کینه و زهـر جـفـا شدند            جـان‌هـای ما فـدای امامـان بی‌حرم

در زندگی غریب و پس از مرگ هم غریب            کم نیست غُصّه‌های امامان بی‌حرم

نه سایبان، نه صحن و سرا و نه خادمی            غـم گـشـته آشـنـای امامـان بی‌حرم

دل‌های ما به کوری آل سعود پست            شد صحن با صفای امامان بی‌حرم

گویا خـراب شد حرم با صفـایـشان            تا دل شـود سـرای امـامان بی‌ حرم

ایوان طلا و صحن و ضریحی میان قلب            شد سـاخـتـه بـرای امـامـان بی‌حرم

ندارد روضه‌خوانی در جَـوارش            نـبـاشـد سـایـه‌بـانـی بـر مـزارش

بقـیعش خـلـوت است امّا نشـسـته            زنـی بـا چـادری خـاکی کـنارش

عجب آهـی بـه لـب دارد بـمـیـرم            سراسـر روضه باشد روزگارش

هــنــوز اِنـگــار دارد ردِّ پــایــی            بـه رویِ چــادرِ غـرقِ غــبـارش

به سیـنه می‌زند در صحنِ خاکی            بــه یــــادِ راز دارِ بــی‌قــــرارش

بـه زیـرِ مـعـجـرِ خـاکـی گـمـانـم            که باشد لَخته‌خون بر گوشوارَش

دعـایِ نـدبـه می‌خـوانـد کـنـارِ...            مــزارِ خــاکـیِ شــب‌زنــده‌دارش

دستی رسید و جـنّتِ ما را خراب کرد            آن آسـتــانِ دفـعِ بــلا را خــراب کـرد

لعنت بر آن کسی که برافراشت کینه را            لعنت بر آنکه حالِ خـدا را خراب کرد

یک‌بار، اصلِ آیـهٔ تـطـهـیر را نخـواند            آلوده بود و صحن و سرا را خراب کرد

کعـبه دلـش شکـست همین‌که قـبـیله‌ای            قـبـرِ چـهـار؛ قـبـلـه‌نـما را خراب کرد

وهــابـیـت ادامــهٔ راهِ ســقــیــفــه بــود            وقتی بقـیعِ غـرقِ صفـا را خراب کرد

غصبِ فدک نـتیـجهٔ آن می‌شود هـمین            غصبِ فـدک بنـایِ وفـا را خراب کرد

غصبِ فدک به روزِ دهم، هم نکرد رحم            انداخت نیزه! خاطره‌ها را خراب کرد

پیـش پدر چند قـدم راه رفت و رفت...            چشم حسود، حال و هوا را خراب کرد

غصبِ فدک به نام علی کینه داشت! پس            سر را شکست و لحنِ صدا را خراب کرد

تیری که عمقِ حنجرِ شه‌زاده را شکافت            حـالِ اذانِ کـرب و بـلا را خراب کرد

غـصـبِ فـدک رسید به گـودالِ قـتلگاه            خنجـر کشید و نظمِ قـفا را خراب کرد

بایـد بگـویم از غـم هـجـران این حرم            از غـربت مـسـافـر گـریـان این حـرم

باید بگـویم از غـم جـانـکـاه این دیـار            از جان رفـته؛ از دل جـانان این حرم

باید بسوزم از دل و از جان به اشک و آه            با داغ غـربت و دل ویـران این حـرم

چشم حسودِ دشمن دون عاقبت گرفت            با دست فتنه‌های خودش جان این حرم

اما دلـم هـمیـشه به آیـنده روشن است            می‌بـینم عاقبت سر و سامان این حرم

می‌بـینم عـاقـبت که شده نقـش قـاب‌ها            آئـیــنـۀ ضـریـح خـراسـان ایـن حــرم

این خاک بی‌حرم، حرمی ناب می‌شود            روشن شود چـراغ شـبـستان این حرم

خـواهد شـنـید گـوش تـمـامی خاکـیان            از این دیار ذکـر حسن جان این حرم

حک می‌شود دوباره به کوری دشمنان            بـر آســتـانـه نـام امـامــان ایـن حــرم

آخر به دست شیعه حرم می‌شود بهشت            گـل می‌کـند دوبـاره گـلستان این حرم

زمین از ظلم، غم دارد که اینجا آسمان خاکی‌ست            به باطن آسمانِ هفتم ست و در عیان خاکی‌ست

قنوتی نیست از دستی و از گلدسته‌ای اینجا            که زانوی زیارت‌نامه در این آستان خاکی‌ست

اذان را از بلنـدای مناره گـوش باید داد            ولی صد حیف نام اعظم و نام اذان خاکی‌ست

نمی‌دانم چرا ویرانه، حتما حکمتی دارد            و شاید که قبور اینجا برای امتحان خاکی‌ست

یقیناً مجتبی از فـاطـمه پیـشی نمی‌گـیرد            نمی‌خواهد مزاری، تا که قبر بی‌نشان خاکی‌ست

بقیع و گودیِ گودال را مأوای ما کردند            برای دستگیری تاج سرها، جسمشان خاکی‌ست

سـینه شد از داغ تو لبـریز از فـریادها            بر زمین افتاد زین غـم قامت شمشادها

جای لبخـندی نمانده روی لب‌های بقیع            بر حریم این حرم رفته‌ست بس بیدادها

پیکرش زخمی‌ست این مرغ شکسته بال و پر            بر گـلـویش مـانده جای دشنـۀ صیّـادها

هر طرف را بنگری قبری‌ست امّا بی‌رواق            کی رود تصویر این ظلم عدو از یادها

شد بهشت خاکیان تخریب با دست ستم            وای از آل سـعــود ایـن زادۀ شــدّادهـا

ای بقیعِ گشته ویران هیچ می‌دانی چرا            می‌زند آتش به هر دل این خراب آبادها

می‌وزد هر چند، گردد سوز دلها بیشتر            در ضمیر خود شرار شعله دارد بادها

می‌چکد خون دل مظلوم دائم بر زمین            هست تا تـیغ جـنـایت در کـف جـلّادها

شد بنا گر پـایه‌هـای ظـلـم، آیـد یـار ما            تا فـرو ریـزد ازو ارکـان این بنـیـادها

بارالها در ظهور مهدی‌ات تعجـیل کن            دوخـتـه این آسـتـانه چـشـم بر امـدادها

عاقـبت آباد می‌گردد بـقـیعِ غـرقِ نـور            مـی‌شـود نـابـود از او فــتـنـۀ شـیّـادهـا

خصم اگر آورده در زنجیر "یاسر" عشق را            بگسلد آخر ز هم این حلـقه‌ها، پـولادها

بس‌كه پنهان گشته گُل در زیر دامان بقیع            بـوى گـل می‌آید از چـاك گـریـبان بقیع

مرغ شب در سوگ گل‎هایی ‏كه بر این خاك ‏ریخت            از سر شب تا سحر، باشد غزل‎خوان بقیع

ناله‌‏هاى حضرت زهرا هنوز آید به گوش            از فـضاى حـسرت‌آلودِ غـم‌افـشان بقـیع

گوش ده تا گـریۀ زار عـلى را بـشنوى            نیمه شب‎ها از دل خونین و حیران بقیع

این حریم عشق دارد عقده‏‌ها پنهان به دل            شعله‏‌ها سر می‌‏كشد از جان سوزان بقیع

از دل هر ذرّه بینى جلوه‌گر صد آفتاب            گر شكـافى ذرّه ذرّه خـاكِ رخشان بقیع

هر گل اینجا دارد از خون جگر نقش و نگار            وه چه خوش رنگ است گلهاى گلستان بقیع

بـسته‌‏ام پیـمـان الـفت با مـزار عـاشـقان            خورده عمق جان من پیوند با جان بقیع

اى ولىّ حق، تسلاّ بخشِ دل‎هاى حزین            خیز و سامان ده به گلزار پریشان بقیع

سینه این خاكِ گلگون، هست مالامالِ درد            كوش اى غمخوار رنجوران به درمان بقیع

اى جهان آباد كن، برخیز و مهر و داد كن            باز كـن آبـاد از نـو، كـوى ویـران بقیع

چون ببیند هر غروبش مات و خاموش و غریب            سیلِ خون ریزد «شفق» از دل به دامان بقیع

چشمم همين كه گشت خوش‌اقبال، گريه كرد            ياد بـقـيع كرد و به هر حـال گريه كرد

همراه چار قـبلۀ حاجـات اشک ریخت            هـم‌پـاى چـار كـعـبـۀ آمـال گـريه كـرد

يک‌باره چار كوه كجا بر زمين نشست؟            هفت آسمان به هـشتم شـوّال گريه كرد

در كوچه، مادرى به زمين خورد و مجتبى            با يادِ آن شـكـسته پـر و بـال گريه كرد

با يـاد نـيـنـوا چه به سـجّـاد مى‌گـذشت            بعد از پدر، قريبِ چهل سال گريه كرد

با داغ باقـر و غـم صادق دلـم شكـست            حتّى به روی شانۀ من، شال گريه كرد

بعـد از مـديـنـه، نـوبت كـربـبـلا رسـيد            آنجا كه تل به سر زد و گودال گريه كرد

از جـنّت الـبـقـیع عـنـایت به ما کـنـنـد            "آنان که خاک را به نظر کـیمیا کنند"

بعد از حـدود یک سَده از غربت بقیع            ای کاش درد بی‌حـرمـی را دوا کـنـند

ای‌کاش گنبدی روی این چار باغ نور            چون گـنـبـد حـریـمِ خـراسان بـنا کـنند

باید به دست فرشچیان طرحی از ضریح            همچون ضریح کرببلا دست و پا کنند

جا دارد اینکه مثل نجف این حریم را            صاحبْ مناره، صاحبِ ایوان طلا کنند

باب الکریم، رکن اساسی‌ست در حرم            بـایـد دری بـرای گـدایـان جــدا کـنـنـد

اینجا عزیز می‌شود آن‌کس که زائرست            حاجت نگـفـته حـاجت او را روا کنند

ای‌کاش بعـد این‌همه دوری و انتـظـار            فـکـری برای مـرقـد خـیـرالنـسا کـنند

ای‌کاش بهـر سـاخـتن صحـن مجـتـبی            مـا را بـرای کـارگـری‌اش سـوا کـنـند

آنـان‌که رزق داده به عـالـم نگـاهـشان            "آیا شود که گوشۀ چشمی به ما کنند؟"

ای با چهار حجّت حق همنشین، بقیع!            تو! ای بهشتِ خاکیِ روی زمین، بقیع!

گـاهی زیـارتی به نیـابت ز عـاشـقـان            این اشتـیاق و حسرت ما را ببین بقیع

زائر، ضریح، گنبد و گلدسته، سنگ‌فرش            تـقـدیر تو نـوشته شده این‌چـنین، بقیع!

روزی طوافْ دورِ ضریح تو می‌شود            آری! قسم به عصر، به زیتون، به تین؛ بقیع!

گـفتم بهـشت چـیست خـدایا؟ ندا رسید            جـایی‌ست بی‌نـظـیر؛ شبـیه همین بقیع

آل سـعـود رو به زوال است بی‌گـمان            از بـرکـت ائـمّـۀ مدفـون در این بقـیع

مائیم و فتح شبه جزیره که دور نیست            آل سـعـود و این نـفـسِ آخـرین؛ بقـیع!

بـقـیـع بُــقـعـه نـدارد، ولـی بـقــا دارد            ضریح و صحن ندارد، ولی صفا دارد

برای گـنبد و گـل دسته که نیامده است            گــدا بـه خـانـۀ اربــاب الــتــجــا دارد

کـنـار صحـن و سـرای پـیـمـبر اکـرم            خـرابـه بـودن آن آسـتـان "چـرا" دارد

جبین بسای به خاک درش که این درگاه            به قـدر چـشـم هـمه خـلـق تـوتـیا دارد

به جبرئیل کند فخر از سعادت خویش            کـبـوتـری که در آنجـا بـرو بـیـا دارد

کجا رواست که قبرش غریب و ساده شود            کـسـی که در هـمـه تـاریخ آشـنـا دارد

بقیع و غربت آن را چه خوب می‌فهمد            دلـی که اُنـس به گُـل‌دسـتۀ رضا دارد

به خـط خـون به سر کـوچۀ بنی هاشم            نوشته‌اند‌ که: یک دست هم صدا دارد

به خـاک‌بـوسی آن آسـتـان مرا بـبـرید            که این گـلـوی رمق دیده عقـده‌ها دارد

حتّی بدون صحن و گنبد هم صفا دارد            این خاک غیر از بوی غم بوی خُدا دارد

مُشتی از آن را چند سال قبل بو کردم            دیدم که عطری مثل خاک کربلا دارد

گرچه تبرِک جُستن از این خاک ممنوع است            حتّی غُبارش هم درونِ خود شفا دارد

با اینکه از چشم تمام خلـق نا پیـداست            از جنس نور این آستان صحن و سرا دارد

آری اگر خورشید بر دارد کُلاه از سر            از فرط نـورانیّت این صحن، جا دارد

جایی که در آن چار تا معصوم مدفونند            حـدّ اقل در حـدّ عـرشِ حق، بها دارد

دارد هرآنچه این زمین از خیر و از برکت            بی‌شُـبهـه از دستِ امـام مُجـتـبی دارد

اینجا چقدر آدم به یـادِ حضرت سـجّاد            حال مُنـاجات و تـضـرّع در دعا دارد

باافتخار این خاک در هر لحظه می‌گوید:            مـثـل امـام بـاقــر مـن را کُـجـا دارد؟

باید که اینجا فِقهِ ناب جعفری آموخت            اینجا تَـشـیُّع قـیـمتی بیش از طلا دارد

اصلاً بقیع این حالت زار و پریشان را            از شرم قـبرِ حضرتِ خیرُ النّسا دارد

با بـودن أمّ البـنـین اینـجـا، دَمِ مغـرب            بی روضۀ عبّاس هم چشـمم بُکا دارد

از روضۀ بـازوی زهـرا رد شدم امّـا            اشـک همه بوی دو تا دستِ جُدا دارد

عبّاس، عبّاس است چه با دست چه بی‌دست            هر طور باشد او ادب دارد، وفا دارد

اینجا بـقـیع و گـریه اینـجا جرم دارد            با چشم خـیس اینجا تـماشا جرم دارد
بـوی سـقـیـفه می‌دهـد بی‌حـرمـتـی‌ها            در شهـر حـیدر نام زهـرا جرم دارد

اینجا هرآنکس حرفی از عشق علی زد            انـــدازۀ تــاریــخ دنــیــا جـــرم دارد
حق زیـارت‌نـامه خـواندن هم نداری            اسـم مـفـاتـیح الـجـنـان ها جـرم دارد
اینجا که یک روزی شبیه کربلا بود            حرف از حرم افسوس حالا جرم دارد
دست از روی دیـوارها بـردار زائـر            قـصدت تـبرک هـست اما جـرم دارد
هرگـز مـبـادا آهـت از سـیـنـه بـرآید            جـز اشک ایـنجـا آه حـتی جـرم دارد
قـاری طـوطی وار بـسـیار اسـت اما            قـرآن با تـفـسـیر و مـعـنا جـرم دارد
گـفـتـند روزی با پیـمـبر این جماعت            کاغـذ قـلـم در مـکـتب ما جـرم دارد

قرنی از تخریب رد شد سهم ما شرمندگی‌ست           سهم ما از این سکوت و این بلا شرمندگی‌ست

دست روی دست بگذاریم تا کی تا کجا           قسمت ما تا به کی یا تا کجا شرمندگی‌ست

شرطه‌ها با چکمه آنجا رفت و آمد می‌کنند           کار ما از دیدن این صحنه‌ها شرمندگی‌ست

روی پرهای کبوترها غبار است و غبار           پس نصیب ما در این حال و هوا شرمندگی‌ست

وای من آنجا زیارت نامه خواندن مشکل است           اولین خط زیارت نـامه با شرمندگی‌ست

جای گنبد جای گلدسته در آنجا خالی است           ذکر ما در محضر خیرالنسا شرمندگی‌ست

از خجالت آب شد شاعر کنار این ردیف           در مدینه نام این صحن و سرا شرمندگی‌ست